ตั้งใจเรียนหรือเปล่า

เจ็ดโมงครึ่งพอดิบพอดีของทุกวันหมูหวานจะก้าวเท้าออกจากบ้าน กระโดดบ้าง เดินบ้าง วิ่งบ้างไปโรงเรียน และถือเป็นโชคดีของสาวใหญ่วัยเจ็ดขวบคนนี้ที่มีบ้านกับโรงเรียนอยู่ติดกัน เรียกว่ารั้วเดียวกันถึงจะถูก เพราะเข็มนาทียังไม่ทันจะขยับก็ถึงโรงเรียนแล้ว

มีเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่หมูหวานจะใช้ทำอะไรก็ได้ก่อนจะไปเข้าแถวเคารพธงชาติ การเล่นกับเพื่อนๆ ดูจะเป็นกิจกรรมโปรดของเธอมากที่สุด แต่น่าแปลกที่เธอจะเก็บเกมการละเล่นต่างๆ ไว้ในช่วงพักกลางวัน เช้าของทุกวันหมูหวานจะช่วยลุงภารโรงเดินสำรวจโรงเรียนบ้าง กวาดใต้ถุนโรงเรียนบ้าง รดน้ำต้นไม้ในแปลงผักบ้าง ลงไปคุยกับแม่ค้าที่โรงอาหารบ้าง เป็นกิจกรรมแสนสนุกของหมูหวานในช่วงเช้านี้ก่อนเข้าเรียน หรือถ้าลืมทำการบ้านมาก็รู้กันว่าวันนั้นต้องใช้เวลาช่วงเช้าให้เป็นประโยชน์ และมีบางวันที่ให้เพื่อนลอกการบ้านบ้าง

ครูประจำชั้นพูดอยู่เสมอๆ ว่าหมูหวานของเราตั้งใจเรียนกว่าใครในห้อง แต่ก็ช่างคุยไม่แพ้ใครในโรงเรียน เวลาครูสอนเธอตั้งใจเรียนดี พอครูสั่งงานก็ทำเสร็จก่อนใครๆ ครูรู้สึกภูมิใจในตัวลูกศิษย์อยู่ได้ไม่นาน ก็พบว่ามันกลายเป็นปัญหาไปเสียแล้ว เพราะทุกครั้งที่หมูหวานทำงานเสร็จก่อนเพื่อนๆ หมูหวานจะหันไปชวนเพื่อนข้างๆ คุยบ้าง หันไปแลบลิ้นปลิ้นตาให้เพื่อนที่นั่งข้างหลังบ้าง สะกิดเพื่อนที่นั่งข้างหน้าบ้าง แทนที่จะช่วยเพื่อนกลายเป็นว่าเพื่อนที่นั่งรอบๆ หมูหวานทำงานเสร็จช้ากว่าใครในห้อง ถูกครูดุก็เงียบเสียงลงบ้าง

แต่ไม่เห็นมีเพื่อนคนไหนไม่รักหมูหวานเลยนี่นา ก็เธอช่างสร้างสรรค์คิดเกมมาให้เพื่อนๆ เล่นกันในช่วงที่ครูไม่อยู่ หรือในเวลาพักกลางวัน วันฝนตก หรือวันที่เธอขี้เกียจออกไปเล่นซ่อนหา วันที่โกรธกับยายแล้วไม่อยากกลับบ้านตอนพักกลางวัน

บางวันเธอก็เอาหนังสือสวยๆ มาแบ่งให้เพื่อนๆ อ่านกัน หรือไม่ก็เอามาอ่านให้ฟัง แถมใจดีให้เพื่อนยืมยางลบ ดินสอ กบเหลาดินสอ ไม้บรรทัดอยู่เสมอๆ แต่ถ้าใครทำหาย ทำหัก ทำพังล่ะก็ หมูหวานจะกลายร่างเป็นหมูป่าทันที แต่พอวันรุ่งขึ้นก็เอาแท่งใหม่ ก้อนใหม่ อันใหม่มาให้ได้ยืมกันอีก

มีบ้างเหมือนกันที่หมูหวานของเราจะลืมทำกันบ้านมา โดนครูตีบ้าง ดุบ้างก็ไม่เห็นร้องเคยร้องไห้แค่กลับบ้านไปฟ้องพ่อฟ้องแม่จนชื่อเสียงของครูไม่เหลือชิ้นดี เธอตั้งข้อหาให้กับครูว่าทำร้ายร่างกายเด็กเพราะสาวใหญ่ของเราถือว่า การลืมทำการบ้านเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย สมัยเป็นเด็กครูเองก็ต้องเคยลืมทำการบ้านบ้างเหมือนกัน

เธอจึงสงสัยเหลือเกินว่า ทำไมครูจึงไม่เข้าใจกันบ้างว่า เด็กๆ อย่างหมูหวานก็ต้องมีเล่นเพลินจนลืมกิน ลืมนอน ลืมขยันไปบ้าง