นิยายวาย by เภรินตรา
Photo by nitin pariyar on Unsplash

ฉันดื่ม…เพื่อไม่ลืมเธอ บทที่ 1

ฐิติณณ์เงยหน้าจากเครื่องคิดเลขเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น ผู้ชายผิวเข้มใส่แว่นที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ริมหน้าต่างลุกขึ้นไปเปิดประตูร้านให้คนที่กำลังเดินเข้ามา แถมยังแสดงความมีน้ำใจต่อคนที่เขาไม่น่าจะรู้จักด้วยซ้ำ

“ผมช่วยถือไหมครับ”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณฮะ” คำขอบคุณดังขึ้นจากปากชายหนุ่มผมยาวที่รวบเป็นหางม้าซึ่งหอบกระถางต้นไม้มาหลายใบเต็มอ้อมกอดพร้อมด้วยถุงพลาสติกเต็มไม้เต็มมือ ก่อนที่จะเดินผ่านหายเข้าไปหลังร้าน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมจางๆ กับไอร้อนที่ตามติดมาจากนอกร้าน

เขาจำกลิ่นหอมสะอาดกับกลิ่นเหงื่อของเจ้าตัวได้ แต่วันนี้เขามั่นใจว่าหนุ่มผมยาวคนนั้นใช้น้ำหอมกลิ่นใหม่ ที่เขาไม่คุ้นเอาเสียเลย แล้วยังเม็ดเหงื่อบริเวณไรผมที่เขาสังเกตเห็นเพียงชั่วแวบนั้น เจ้าตัวจะสนใจเช็ดมันหรือเปล่า จริงๆ แล้วเขามองเห็นชายหนุ่มตั้งแต่กำลังยืนรอข้ามถนนเมื่อหลายนาทีก่อน ใจอยากลุกขึ้นไปช่วยถือกระถางมาไว้ในมือเสียเองด้วยซ้ำ ทำไมถึงชอบหอบของเกินตัว เขานึกในใจ แต่มันคงดูน่าสงสัยเกินไปที่อยู่ๆ เขาซึ่งเป็นลูกค้าในร้านจะเดินออกไปรับเจ้าของร้าน ทั้งที่ไม่รู้จักกัน แล้วเขาก็ไม่แน่ใจว่า ผู้ชายอีกคนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์จะคิดยังไง

“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” ฐิติณณ์บ่นไม่จริงจังนัก พลางเอื้อมมือไปหยิบผ้ากันเปื้อนสวมให้หนุ่มผมยาวที่กำลังใช้หลังมือปาดเหงื่อบริเวณหน้าผาก

“ต้นกระบอกเพชรฮะกับกระถาง แล้วก็มีถ้วยกับจานเซรามิกอีกสี่ห้าใบ”

“วันนี้คนเยอะไหม แล้วทำไมเบสเลือกไปวันนี้”

“ก็ร้านขายต้นกระบองเพชรเขาจะมาเฉพาะวันเสาร์นี่ครับ ขอโทษฮะที่เข้าร้านสายกว่าที่คิด”

ชายหนุ่มโบกมือเหมือนไม่สนใจจะฟัง พลางพยักเพยิดไปทางชายหนุ่มที่นั่งริมหน้าต่าง ก่อนลดเสียงลง

“แล้วรู้จักเขาหรอ หรือลูกค้าประจำ”

“คุ้นๆ ฮะ เท่าที่เบสจำได้ก็เห็นมาอาทิตย์ละครั้งนะฮะ”

“นายนี่ความจำปลาทองจริงๆ พี่บอกแล้วว่าพยายามจำลูกค้าทุกคนให้ได้ ยิ่งถ้าเขามาบ่อยๆ แบบนี้ เมนูประจำเขาชอบสั่งอะไร จำได้ไหม”

“สารภาพเลยฮะว่าจำไม่ได้ ก็ร้านพี่ขายดี ลูกค้าเยอะ เบสก็จำได้มั่งไม่ได้มั่ง แล้วส่วนใหญ่วันเขาก็ประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์มากกว่า”

เบสทบทวนความจำ เขารู้ดีว่า จำผู้ชายคนนี้ได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเดินเข้ามาในร้านเมื่อประมาณหกเดือนก่อน วันนั้นเขาเป็นคนรับออเดอร์ ชายหนุ่มเป็นลูกค้ารายแรก วันนั้นเขาทำตัวผิดสังเกตแต่ไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มจะรู้ตัวไหม บทสนทนาธรรมดาแต่เขาจำมันได้แม่นยำ รวมทั้งนัยน์ตาคมหลังกรอบแว่นนั่น

“เอสเพรสโซ่สองช้อตครับ” เสียงทุ้มกังวานด้วยความมั่นใจ

“ทานที่นี่หรือรับกลับบ้านครับ”

ชายหนุ่มทำท่าลังเลก่อนตอบรับ “ทานที่นี่ครับ” เขาเตรียมผละไปยืนรอรับเครื่องดื่มที่ปลายเคาน์เตอร์อีกด้าน แต่เสียงนุ่มๆ ทำให้เขาต้องหันกลับมา ทันได้สบสายตาพรายระยิบเหมือนเงาแดดเต้นระบำบนพื้นน้ำของคนชงกาแฟ มือเรียวยาวได้รูปยื่นออกมาพร้อมเงินทอน สัมผัสระหว่างกันแสนแผ่วเบาแต่อ้อยอิ่งก่อนอีกฝ่ายค่อยๆ ละออก

“เดี๋ยวผมไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะครับ”

แล้วหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เอสเพรสโซ่สองช้อตก็กลายเป็นเมนูประจำตัวของเบส ไม่ว่าลูกค้าคนไหนสั่ง หากเขาอยู่ตรงเคาน์เตอร์ เป็นอันรู้กันกับบาริสต้าอีกคนว่า เขาจองทำเมนูนี้ ตัวเขาเองก็ฝึกลองชงให้ตัวเองจิบอยู่บ่อยๆ แรกๆ ก็ไม่คุ้นลิ้น เพราะเขาไม่ค่อยชอบเมนูร้อนนัก แต่ตอนนี้กลายเป็นเมนูร้อนที่เขาแอบรักไปเรียบร้อยแล้ว