Coffee and You #2
นิยายวาย by เภรินตรา Photo by Dani on Unsplash
ฉันดื่ม…เพื่อไม่ลืมเธอ บทที่ 2
“ชะเง้อหาใครคะพี่เบส” เสียงของวันเด็กสาวหน้าใส บาริสต้าคนเก่งประจำร้านดังขึ้นจนเขาเกือบสะดุ้ง
ชายหนุ่มหันไปส่ายหน้าเร็วๆ จนหางม้าสะบัด “เปล่าฮะน้องวัน”
“หรือรอพี่ติณณ์คะ วันนี้จะมาไหมคะ”
เบสลอบผ่อนลมหายใจ หญิงสาวช่างสังเกตหรือเขาทำตัวผิดสังเกตเกินไป วันนี้วันอาทิตย์อากาศครึ้มฝนแต่เช้า เขารู้ว่าคนที่เขารอนั้นไม่เคยปรากฏตัวในวันหยุดท้ายสัปดาห์แบบนี้ แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะแอบหวัง และเฝ้าคอย แม้ไม่เคยพูดกันมากไปกว่ารับส่งออร์เดอร์ แต่สายตาที่สบกันอยู่เสมอๆ นั้น เหมือนมีบทสนทนาลอยละล่องอยู่ในอากาศ ทุกเช้าวันเสาร์ ผู้ชายใส่แว่นคนนั้นมักเป็นลูกค้ารายแรกเสมอ
เมื่อวานเขาตั้งใจว่าจะกลับมาให้ทันเปิดร้าน นึกกลัวว่าจะไม่เจอเขา แต่ผิดคาด แถมชายหนุ่มยังทำสิ่งที่เบสไม่คาดคิดมาก่อน แม้จะเป็นเพียงความมีน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่ใครเห็นก็คงนึกชื่นชม แต่ชั่วแวบที่ได้ใกล้ชิดกันในระยะแค่คืบทำให้หัวใจเขาเต้นแรง นึกอยากให้หนุ่มแว่นคนนั้นช่วยถือกระถางอันหนักอึ้งติดก็แต่สายตาพี่ติณณ์ที่มองจ้องมาพอดี
“ไม่มานะฮะ พี่ติณณ์ไปต่างจังหวัด เห็นบอกว่าอยากไปดูทำเลเปิดร้าน”
“ที่ไหนคะ”
“วันชอบที่ไหน พี่ติณณ์เขาก็ไปเปิดที่นั่นแหละ”
“จริงเหรอคะ” น้ำเสียงตื่นเต้นแถมยังมาเขย่าตัวเขาเหมือนเด็กๆ ได้ของเล่นถูกใจ ทำเอาเบสอดยิ้มไม่ได้ เขารู้ว่าวันอยากไปทำงานต่างจังหวัด ความฝันของหญิงสาวกับความฝันของชายหนุ่มที่เธอถามถึงนั้น เป็นฝันเดียวกัน ทั้งคู่บ่นเสมอว่าเบื่อเมืองใหญ่ แต่ก็ยังไม่มีใครขยับขยายไปไหน กระทั่งหลายสัปดาห์ก่อนที่ติณณ์เปรยกับเขาถึงการทำร้านใกล้ๆ ทะเล เขาไม่แน่ใจว่าแล้วฐิติณณ์จะจัดการกับร้านนี้ยังไง เขาเองไม่กล้าออกความเห็นเพราะตอนนี้ทุกอย่างยังเป็นแค่ความคิดไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นร่าง
คาเฟ่แห่งนี้เปิดมาสองปีแล้ว วันหรือวันวดีเป็นรุ่นน้องของติณณ์ที่ตามติดมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เบสเองรู้จักกับติณณ์ก็เพราะวันแนะนำ ตอนแรกใครๆ ก็เข้าใจว่าสองคนนี้เป็นแฟนกัน แต่ดูก็รู้ว่าวันแอบปลื้มและหลงรักติณณ์อยู่ข้างเดียว เพราะติณณ์เองปฏิบัติกับทุกคนเท่าๆ กัน เขาวางสถานะของตัวเองเป็นพี่ชายใจดีคอยดูแลน้องๆ และทุกคนในชีวิต แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนช่างพูด แต่ความมีน้ำใจสม่ำเสมอคือลักษณะนิสัยประจำตัวของติณณ์ที่คนใกล้ตัวรู้ดีว่าเป็นไปโดยธรรมชาติและไม่ใช่การเสแสร้ง
เขากับวันรู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ จำได้ว่า เธอเดินตามเขาต้อยๆ ตั้งแต่ยังเรียนชั้นประถม จนถึงมัธยมก็ยังไปโรงเรียนเดียวกัน ไม่เคยพูดกัน จนกระทั่งจับพลัดจับผลูได้มาทำงานกีฬาสีด้วยกัน หลังจากนั้นก็เลยสนิทกันไปโดยปริยาย พอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็ยังสอบได้ที่เดียวกัน เพียงแต่ไม่ได้ไปหรือกลับพร้อมกันอีกแล้ว แม้ไม่ได้เจอวันบ่อยเท่าตอนเด็กๆ แต่ทุกครั้งที่เจอ เขาก็ได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อฐิติณณ์ หัวหน้าชมรมชาและกาแฟประจำคาเฟ่มหาวิทยาลัยนับจากนั้นเป็นต้นมา
“แล้วพี่ติณณ์ไปกับใครคะ” หญิงสาวยังไม่หายสงสัย
“คงขับรถไปคนเดียวแหละฮะ ปกติก็เห็นชอบไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด”
“แล้วไม่เห็นบอกวันเลย บอกแต่พี่เบสคนเดียว น้อยใจนะเนี่ย”
“ฮ่าฮ่า พี่ติณณ์ไม่ได้ตั้งใจบอกพี่หรอกนะ พอดีเมื่อวานพี่กลัวตัวเองเข้าร้านสายก็เลยรบกวนพี่ติณณ์ให้มาเปิดร้านแทน เขาก็เลยต้องเปลี่ยนแผนไปทะเลจากเมื่อวานเป็นวันนี้แทน วันน่าจะรู้นิสัยพี่ชายคนโปรดนะฮะว่าถ้ายังไม่แน่ใจอะไรละก็ไม่มีวันปริปากบอกคนอื่นๆ”
“ก็จริงค่ะ อย่างร้านนี้วันรู้อีกทีก็ตอนพี่ติณณ์ทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้วถึงค่อยมาชวนวันให้มาช่วย ผู้ชายนี่ก็เข้าใจยากไม่แพ้ผู้หญิงเลยนะคะ”
สิ้นเสียงหัวเราะของบาริสต้าทั้งสองคน เสียงกริ่งประตูร้านดังขึ้น แล้วชายหนุ่มที่เบสชะเง้อหาก็เดินเข้ามาพร้อมแสงแดดยามสายที่เปลี่ยนเช้าครึ้มฝนให้เป็นวันอาทิตย์แสนสดใสในที่สุด