นิยายวาย by เภรินตรา
Photo by Annie Spratt on Unsplash

ฉันดื่ม…เพื่อไม่ลืมเธอ บทที่ 3

เมื่อคืนนี้เขานอนไม่ค่อยหลับ หลังจากไปนั่งฟังเพลงกับรุ่นน้องยังไม่ถึงสี่ทุ่มดีเขาก็ขอตัวกลับก่อน ไม่ใช่เพราะตะขิดตะขวงใยที่รุ่นน้องแนะนำหญิงสาวหน้าตาน่ารักให้เขารู้จัก แต่เป็นเพราะใจเขานึกถึงแต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ร้านกาแฟ รวมทั้งกลิ่นกายของชายหนุ่มเจ้าของกาแฟร้อนที่ชงให้เขาตลอดทุกวันเสาร์ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา ปกติเขาหลีกเลี่ยงการทำความรู้จักกับสาวๆ เพราะไม่อยากทำให้พวกเธอผิดหวังโดยเลือกใช้วิธีละมุนละม่อมที่สุดคือบอกพวกเธอว่า เขามีคนที่คบหาดูใจกันอยู่แล้ว ซึ่งเป็นความจริงเพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาคบใครบางคนและไม่เคยว่างเว้นจากการมีใครสักคนอยู่ข้างๆ แต่เมื่อวานเขาเลือกที่จะบอกความจริงกับหญิงสาวคนนั้น เธอแค่พยักหน้าแล้วเดินหนีไป จริงๆ เขารู้สึกโล่งใจที่สามารถเป็นตัวของตัวเองและไม่ต้องหลอกใคร แม้จะเป็นผู้หญิงที่เขาไม่รู้จัก ไม่จำเป็นต้องดูแลความรู้สึกเขาก็ไม่อยากโกหก เขาซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเสมอ แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแย่ คงเป็นเพราะความจริงอีกข้อนั่นคือ เขาไม่มีใครอยู่ข้างๆ

พอกลับถึงบ้านสมองเขาวนเวียนครุ่นคิดอยู่แต่กับชายหนุ่มหน้าใสคนนั้น เขานึกจินตนาการไปไกลกว่าแค่การได้สัมผัสปลายนิ้วมือเรียวยาว เขาต้องการมากกว่าแค่ได้กลิ่นน้ำหอมตอนเจ้าตัวเดินผ่าน เขาไม่ได้อยากแค่ต้องการนั่งมองรอยยิ้มหวานที่แจกจ่ายไปทั่ว เขาต้องการครอบครองริมฝีปากแดงและลิ้มรสลิ้นสีชมพูนั่น เขาอยากให้มือสวยคู่นั้นสำรวจลูบไล้ไปทั่วร่างกาย และเขาอยากสูดดมทุกกลิ่นน้ำหอมที่ชายหนุ่มในแต่ละวัน ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของเริ่มรุนแรงและเพิ่มขึ้นทุกวัน และเช้าวันนี้เขาจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ นั่นคือตื่นเช้าไปร้านกาแฟที่อยู่ห่างคอนโดของเขาเกือบครึ่งชั่วโมง

“สวัสดีค่ะ สวัสดีครับ” สองเสียงของหนุ่มสาวที่ยืนอยู่ตรงเค้านท์เตอร์ดังประสานขึ้นมาพร้อมกัน เขาสัมผัสได้ถึงความสุขที่ลอยอยู่ในอากาศ ทันได้เห็นว่าชายหนุ่มหน้าใสคนนั้นกำลังหยอกล้อพูดคุยกับบาริสต้าสาวหน้าตาจิ้มลิ้มประจำร้าน แม้เขาจะเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง แต่ความสนิทสนมนั่นก็ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจแม้เขาจะไม่มีสิทธิ์รู้สึกแบบนั้นก็ตาม

“รับอะไรดีครับ” เบสรีบถามออเดอร์เพราะกลัวว่าวันเวลาจะรับลูกค้า “คนนี้” แทนเขา

“ขอเอสเพรสโซ่สองช้อตครับ ทานที่ร้านครับ” ชายหนุ่มตอบเรียบๆ พลางถอยไปยืนรอที่ปลายเคาน์เตอร์

“ได้ครับ” หญิงสาวผละออกไปหลังร้านเมื่อเห็นว่าเบสรับออเดอร์แทนเรียบร้อย

เบสพยายามบังคับตัวเองไม่ให้มีพิรุธ ก้มหน้าต่ำเพื่อเก็บซ่อนรอยยิ้มทั้งที่จริงอยากส่งออกไปให้คนที่ยืนรอรับกาแฟ แม้เขาจะรู้สึกตกใจ ประหลาดใจ แต่แน่นอนที่สุดคือดีใจ แม้อดสงสัยไม่ได้ ทำไมมาวันนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่ยิ้มเลย แล้วทำไมไม่ไปนั่งรอที่โต๊ะเหมือนทุกครั้ง

“เดี๋ยวผมเอาไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะเหมือนเคยนะครับ” เบสกลั้นใจพูดออกไปเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาจำได้

“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้” ชายหนุ่มยืนกราน เบสเองก็ไม่ยอมแพ้

“นั่งรอดีกว่านะครับ อาจจะช้านิดนึง พอดีเพิ่งเปิดร้าน” พร้อมส่งรอยยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดแถมไปให้ด้วย ในที่สุดเบสก็เป็นฝ่ายชนะเพราะธีร์วรายอมเดินผละไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างตัวเดิมที่เขาเคยนั่งประจำทุกเช้าวันเสาร์

ชายหนุ่มในกรอบแว่นแอบส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับตัวเอง เขารู้ดีว่าใจอ่อนอีกจนได้ เพราะรอยยิ้มหวานทั้งปากทั้งตาที่ทำให้ธีร์วราต้องยอมไปนั่งรอทั้งที่จริงแล้วเขาอยากยืนอยู่ตรงนั้น มองดูบาริสต้าหนุ่มเจ้าเสน่ห์ชงกาแฟให้เขา ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายทำตัวไม่ถูก คงตกใจที่เขามาร้านผิดแปลกไปจากที่เคยเป็น คิดไม่ผิดที่ตัดสินใจมา วันนี้ไม่มีลูกค้า แล้วชายหนุ่มอีกคนก็ไม่อยู่ ข้อมูลที่เขามีทำให้ยังไม่สามารถตัดสินได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร และมีความสัมพันธ์อะไรกับคนที่เขาตั้งใจมาหาในวันนี้

“กาแฟร้อนๆ มาแล้วครับ” เบสส่งเสียงนำ ก่อนค่อยๆ ยกแก้วกาแฟสีน้ำเงินเข้มที่บรรจุกาแฟสีเข้มกว่าออกจากถาด เขารอให้อีกฝ่ายยื่นมือออกมารับเหมือนที่เคย แต่วันนี้อีกฝ่ายรับแก้วกาแฟไปวางโดยที่ไม่ยอมสัมผัสมือเขาแม้แต่น้อย แต่แล้วเบสก็ต้องประหลาดใจอีกเป็นครั้งที่สองหรือสามของเช้าวันนี้

“ผมธีร์ครับ ธีร์วรา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ลุกขึ้นพร้อมยื่นมือออกมาทักทายและแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

“ผมปิญชาน์หรือเรียกว่าเบสก็ได้ฮะ” เสียงนุ่มดังจากฝีปากนุ่มในจินตนาของธีร์ และในที่สุดมือสวยคู่นั้นก็มาอยู่ในมือเขาอย่างที่ธีร์ตั้งใจไว้ แต่ไม่นุ่มนิ่มเหมือนที่คิด มือสองคู่บีบกันเบาๆ และยังไม่มีใครถอนมือออก เบสเองใจเต้นรัวจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน เพราะยืนห่างกันแค่คืบจึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่าย เขาจ้องลึกผ่านเข้าไปในดวงตาคมหลังแว่น รู้สึกถึงอารมณ์แห่งความกระหายที่เบสเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะรับมือกับประกายไฟตรงหน้าได้มากน้อยแค่ไหน แต่มันก็ท้าทายอยู่ในตัว

“ดื่มกาแฟก่อนไหมฮะ เดี๋ยวจะหายร้อน” เบสเป็นฝ่ายถอนมือออกอย่างช้าๆ รอยยิ้มจางๆ ยังแต้มอยู่บนใบหน้าใส ธีร์เกือบอดใจไม่ไหว เขาอยากดึงอีกฝ่ายเข้ามาแล้วบดขยี้ริมฝีปากคู่นั้นที่ดูยั่วเย้าเขาเหลือเกิน แล้วยังดวงตาไหวระริกที่ดูเหมือนอยากรู้อยากเห็นว่าเขาจะกล้าทำอะไรต่อจากนี้ ครั้งนี้เขายอมให้ แล้วนั่งลงจิบกาแฟตามที่อีกฝ่ายแนะนำ