นิยายวาย Coffee and You #4
นิยายวาย by เภรินตรา
Photo by Nathan Dumlao on Unsplash
ฉันดื่ม…เพื่อไม่ลืมเธอ บทที่ 4
ฐิติณสูดลมหายใจเข้าปอด แม้อีกฝ่ายจะวางสายไปนานแล้ว แต่หัวใจของเขายังพองโตและรอยยิ้มก็ไม่อาจจางหายไปจากใบหน้าเขาง่ายๆ จริงที่ว่าเขาอยู่ตรงนี้คนเดียวแต่เขากลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย ความรู้สึกเต็มอุ่นที่รู้ว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ความฝันเล็กๆ ของเขาจะกลายเป็นจริง ความฝันที่จะกลายเป็นของขวัญสำหรับใครบางคน
“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่มาช้า พอดีลูกสาวป้าไม่ค่อยสบาย ป้าเลยแวะไปเยี่ยมก่อนมาคุณนี่แหละ” ป้าเจ้าของที่ดินเปล่าแสนสวยริมทะเลผืนนี้ทำให้เขาต้องหยุดวาดอนาคตมาจดจ่อกับปัจจุบัน
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็เพิ่งมาถึงไม่นาน”
“ถ้าตกลงราคาได้ ป้าก็อยากรีบขาย” พ่อค้าแม่ค้าตรงไปตรงมาแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ คุณป้าซึ่งเป็นเจ้าของที่เดินกว่าสองร้อยตารางวาพูดตรงเข้าประเด็นโดยไม่มีอ้อมค้อม
“ผมกำลังดูเรื่องงบก่อสร้างอื่นๆ ด้วยครับ”
“ราคานี้หาไม่ได้แล้วนะคุณ ป้าอยากขายบอกตรงๆ”
“ลูกสาวคุณป้าป่วยหนักหรอครับ” แม้ปกติเขาจะไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นมากนัก แต่ดูเหมือนคุณป้ารอให้เขาถาม
“แค่เป็นไข้หวัดค่ะ แต่ปีนี้เจ็บออดๆ แอดๆ ป้าเลยอยากขายที่เอาเงินมาใช้ เผื่อเจ็บป่วยมากกว่านี้จะได้มีเงินสำรอง อีกอย่างป้าก็ไม่มีแรงมาทำอะไรแล้วค่ะ แค่ขายของที่ตลาดก็หมดเวลาแล้ว ลุงแกชอบหนีมาถางหญ้าคนเดียว ป้าเป็นห่วง แก่ลงไปทุกวัน ห้ามก็ไม่ฟัง แกรักของแก นี่ก็ไม่อยากให้ขาย ไม่รู้ทำไม”
“ผมไม่แปลกใจเลยที่ดินตรงนี้สะอาดสะอ้านกว่าผืนอื่นๆ คุณลุงคุณป้าดูแลดีนี่เอง” เขาชื่นชมด้วยความจริงใจ เขาเห็นที่ดินร้างมาไม่น้อย ส่วนใหญ่ก็หญ้ารกสูงทำให้มองไม่เห็นด้านที่ติดชายหาด แต่ที่ผืนนี้ปลอดโปร่งสะอาดสะอ้าน ล้อมรั้วเรียบร้อย ที่สำคัญ เขาชอบต้นหูกวางทรงสวยที่อยู่ริมทะเล เขาเห็นครั้งแรกก็รู้เลยว่าภาพคาเฟ่ที่จะออกมาหน้าตาเป็นยังไง
“ปีที่แล้วก็เพิ่งล้อมรั้วเสร็จ ถ้าคุณซื้อไม่ต้องร้อมลั้วสูงหรอก ทำรั้วต้นไม้ก็พอ จ้างลุงแกได้ แกชอบพวกต้นไม้ ว่างๆ ลุงแกก็คงแวะมาดูแลให้ได้ แกไม่ชอบอยู่เฉยๆ”
“ขอบคุณฮะ”
“คุณก็มาหลายรอบแล้วนะ ที่ตรงนี้คนชอบสงบก็ชอบ แต่ถ้าคนชอบพลุกพล่านก็อาจจะรู้สึกเหงาหน่อย แต่ป้าเดาว่าคุณน่าจะชอบสงบๆ ป้าลดให้ได้อีกนิดหน่อย”
เขาชอบความสงบ เพื่อนหลายคนจึงแปลกใจเมื่อรู้ว่าเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับร้านกาแฟ เพราะต้องอาศัยการพูดคุยกับผู้คน ที่สำคัญ ความพลุกพล่าน ความจอแจ น่าจะเป็นเรื่องดีมากกว่าข้อเสีย เพราะนั่นหมายถึงจำนวนลูกค้า จำนวนเงินที่จะทำให้ธุรกิจเติบโตต่อยอดไปได้ไกล แต่เขาแค่คิดว่า เขาต้องการกลุ่มลูกค้าที่ชอบความสงบเหมือนกัน เขาจึงเลือกทำเลที่ไกลออกมาหน่อย ที่ดินถูกลงมานิด เขาไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือผิด เพราะนอกจากคอนโดหรูริมทะเลที่อยู่ห่างไปสามร้อยเมตร ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีเพื่อนบ้านเลย
“เดี๋ยวป้าเปิดรั้วให้ คุณเดินดูได้ตามสบายนะ คุณจะอยู่นานไหมล่ะ”
“ผมขอเวลาสักสองสามชั่วโมงได้ไหมครับ”
“ได้ๆ เดี๋ยวป้ากลับไปดูลูกที่โรงพยาบาลแล้วค่อยมาใหม่แล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
“จะอยู่นานกว่านั้นก็ได้นะคุณ เอาแบบนี้ไหมคุณเสร็จก็โทรบอกป้า ดีไหมแต่อย่าให้เกินบ่ายสามก็ดีคุณ ป้าต้องไปเตรียมเปิดร้านที่ตลาด”
“ขอบคุณมากครับ” ชายหนุ่มส่งยิ้มกว้าง เขายังไม่ทันตัดสินใจอะไร คุณป้าก็จัดการให้เขาเสร็จสรรพ ดีเหมือนกัน ใช้เวลาอยู่นานหน่อย ถือเสียว่าได้พักผ่อนไปในตัว แล้วเดี๋ยวก่อนกลับเขาค่อยแวะไปสำรวจคาเฟ่ในเมือง
ฐิติณรับกุญแจไขรั้วลวดหนามที่ล้อมไว้อย่างห่างๆ เขาเปิดท้ายรถยกเก้ากี้ชายหาดและร่มพับขนาดใหญ่แบบพับได้ออกมา แล้วเดินตัดตรงมุ่งหน้าสู่ชายทะเล